Toen Sanne (34) een brief van school ontving over de jaarlijkse ouderbijdrage, dacht ze er eerst niet te veel bij na. “Ik dacht: dat is vast weer een paar tientjes voor schoolreisjes of knutselspullen.” Maar toen ze verder las, zakte de moed haar in de schoenen. “Eén ouderbijdrage van 95 euro per kind. En ik heb er twee op die school. Dat is bijna tweehonderd euro — geld dat ik gewoon niet heb.”
Rekenen tot op de cent
Sanne werkt parttime in de zorg en is alleenstaande moeder. “Ik red het meestal nét elke maand. Alles is duurder geworden — boodschappen, energie, zelfs de schoollunches. Ik leef niet in armoede, maar ik heb ook geen ruimte voor extra’s.”
Ze vertelt dat ze wekenlang heeft zitten rekenen. “Ik dacht: misschien kan ik het in twee keer betalen. Of wachten tot mijn toeslag binnen is. Maar toen de tweede herinnering kwam, wist ik dat het niet ging lukken.”
Schaamte bij het schoolhek
De echte klap kwam toen haar dochter Lotte thuiskwam met een opmerking. “‘Mama, juf zei dat ik mijn briefje over de ouderbijdrage nog niet had ingeleverd.’ Ze zei het zonder oordeel, maar ik voelde mijn wangen gloeien. Je wilt niet dat je kind zich anders voelt. Ik zei dat ik het zou regelen, maar vanbinnen voelde ik me vreselijk.”
Een paar dagen later werd Sanne aangesproken door een andere moeder bij het hek. “Ze zei: ‘Heb jij dat ook gehad, die ouderbijdrage? Wat een bedrag hè!’ Ze lachte er luchtig bij, maar ik kon alleen maar knikken. Ik voelde me klein. Alsof ik iets verkeerd had gedaan omdat ik het niet kon betalen.”
De drempel om hulp te vragen
Na lang twijfelen besloot Sanne een mail te sturen naar de directeur. “Ik schreef dat ik de bijdrage niet kon betalen, en dat ik begreep dat het vrijwillig was, maar dat het me toch stress gaf. De volgende dag belde de directeur persoonlijk. Hij zei: ‘Sanne, je bent niet de enige. Er zijn meer ouders die dit lastig vinden. Maak je geen zorgen, Lotte mag overal aan meedoen.’”
Ze was opgelucht, maar voelde tegelijk verdriet. “Ik had nooit gedacht dat ik in zo’n situatie terecht zou komen. Je werkt hard, je doet alles voor je kinderen — en toch voelt het soms alsof je tekortschiet.”
Schoolreis en opluchting
Een maand later ging Lotte met haar klas op schoolreisje. “Ze kwam thuis met een brede glimlach en een ijsje in haar hand. Ze had het fantastisch gehad. Toen ze sliep, moest ik huilen. Niet van verdriet, maar van opluchting. Ze had niets gemerkt van mijn zorgen.”
Sindsdien durft Sanne opener te zijn over geld. “Ik heb met een paar moeders gepraat, en het blijkt dat veel mensen struggelen. Alleen niemand zegt het hardop. We doen allemaal alsof het goed gaat, terwijl we soms gewoon vechten om het vol te houden.”
Meer begrip voor ouders
“Ik hoop dat scholen begrijpen dat die ouderbijdrage voor sommigen echt zwaar weegt. En dat ouders zich niet hoeven te schamen om dat te zeggen. Ik ben geen slechte moeder omdat ik even geen geld heb. Ik ben juist trots dat ik het gesprek durfde aan te gaan.”
