Als twintiger vloog Sophie het liefst elk jaar een paar keer. “Citytrips, zonvakanties, maakt niet uit — ik was dol op reizen. Toen ik moeder werd van twee kleine kinderen dacht ik: dat verandert niet, ik neem ze gewoon mee. Hoe moeilijk kan het zijn?” vertelt ze lachend. Inmiddels weet ze beter. Want haar laatste vlucht, van Amsterdam naar Tenerife, eindigde in tranen — en niet alleen van haar kinderen.
Spannend begin
Sophie (32) reisde alleen met haar twee zoontjes van drie en anderhalf. Haar man moest werken. “Ik had alles tot in de puntjes voorbereid: snacks, speeltjes, iPads, kleurboeken, noem maar op. Ik dacht: als ik het goed aanpak, redden we het prima.”
Maar al bij het boarden begon de stress. De vlucht had een uur vertraging, de kinderen waren overprikkeld en het was bloedheet in het vliegtuig. “Milan, mijn oudste, begon meteen te huilen omdat zijn fles water op was, en Finn weigerde in zijn stoel te blijven zitten. Ik voelde de ogen van iedereen in mijn rug branden.”
“Kunt u ze even stil houden?”
Sophie probeerde rustig te blijven, maar toen het vliegtuig eenmaal steeg, ging het mis. “Finn kreeg last van zijn oortjes en begon te krijsen. Milan schreeuwde erdoorheen. Ik probeerde ze te troosten, maar op dat moment draaide de man naast me zich om en zei: ‘Kunt u ze even stil houden? Sommige mensen willen graag rustig vliegen.’ Zijn toon was zó fel dat ik echt even stilviel.”
Ze probeerde uit te leggen dat ze alleen reisde, dat ze haar best deed. “Maar hij zuchtte luid en zei: ‘Misschien had u beter thuis kunnen blijven met die twee.’ Dat sneed er echt in.”
Tranen in haar ogen
Sophie voelde zich machteloos. “Je doet alles goed, je hebt wekenlang voorbereid, en toch word je aangekeken alsof je een misdadiger bent. Ik kreeg tranen in mijn ogen. Finn begon nog harder te huilen toen hij dat zag. Het voelde alsof het hele vliegtuig tegen me was.”
Tot haar opluchting kwam er een vrouw van twee rijen verder naar voren. “Ze zei: ‘Geef mij die kleine even, ik heb zelf drie kinderen gehad.’ Ze wiegde Finn op haar schoot en zong zachtjes voor hem. Binnen vijf minuten was hij stil. Ik had zó’n behoefte aan dat beetje menselijkheid.”
De stewardess grijpt in
Even later kwam de stewardess erbij. Ze sprak de man aan die had geklaagd en zei dat hij vriendelijker moest blijven. “Ze gaf me een kopje thee en zei: ‘U doet het fantastisch, laat u niet gek maken.’ Dat zinnetje vergeet ik nooit meer.”
De rest van de vlucht bleef rustig. Milan viel in slaap met zijn hoofd op haar schoot, en Finn sliep in de armen van de vrouw die hem had geholpen.
Warmte na de storm
Bij aankomst op Tenerife kwamen meerdere passagiers naar haar toe. “Eentje zei: ‘Je hebt het super gedaan, ik zou het je niet nadoen.’ Ik moest bijna weer huilen, maar dit keer van opluchting.”
De man naast haar liep zonder iets te zeggen voorbij. “En weet je,” zegt Sophie, “ik neem het hem niet eens kwalijk. Misschien had hij een slechte dag. Maar ik hoop dat mensen begrijpen dat ouders met kleine kinderen niet expres overlast veroorzaken. Soms hebben we gewoon een beetje begrip nodig.”
